Het is zo op zijn tijd wel een opluchting om een recht door zee jazzalbum te beoordelen en dan ook nog een tenor- orgel cd, een van mijn geheime (inmiddels allang niet meer) liefdes. De benadering van dit gezelschap muzikanten van middelbare leeftijd is ook niet die van een muzikale overrompeling maar eerder het meenemen van de luisteraar in een aangename ambiance om relaxed te genieten van de muziek. De hele sfeer van de cd ademt die van een enthousiast gebracht live optreden in een jazzclub, oftewel dé omgeving waar de jazz het best tot zijn recht komt.

Saxofonist/componist Matt Olson heeft 789 miles moeten reizen van zijn geboortegrond in Wisconsin naar zijn huidige woonplaats in South Carolina alwaar hij les geeft aan de Furman University en deze 789 miles vertegenwoordigen een terugblik op zijn leven en carrière tot nu toe, vandaar de titel van dit album. De composities zijn van Olson zelf (3x) of van afgestudeerden en studenten van de Furman University (5x) en als sluitstuk is er een versie van het welbekende “Stompin’at the Savoy” van Benny Goodman. Het trio bestaat uit Matt Olson op tenorsax, Mike Kocour op Hammond B-3 en drummer Dom Moio, alle drie spelen ze ook in Olson’s Unhinged Sextet, alleen is Kocour daar te horen op de piano.

Mainstream jazz, maar dan wel van een hoog niveau, de drie zijn hier zeer gedreven bezig en laten velerlei facetten van de jazz horen. Een jazzy wals in “Alberta Clipper”, funky soul jazz in “Dance of the Dragonflies” en pure ingetogenheid in het titelnummer “789 miles” met Olson solo op de tenorsax. Rumbaritmes van Moio horen we in “Kything”, Latin in “The wishing Well” en dan zijn er de ballads “The space between”, en “Highway 538“. Afsluiter “Stompin’at the Savoy” is het trio op het lijf geschreven, swingen tot je er bij neervalt en een gedreven drumsolo op de koop toe. Ik geef het toe ik ben natuurlijk een beetje vooringenomen als Hammond B-3 fan, maar ik denk dat de meeste luisteraars met een paar goede oren aan hun hoofd hier wel mee weglopen.

Jan van Leersum.